Tekstweergave van GA-1986_MB073_00037
Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
Het
bleef
een
wat
moeizame
zaak
,
want
ook
latere
eigenaren
pastten
kor
-
ting
toe
,
ofschoon
minder
dan
de
eerste
eigenaar
.
Ze
betaalden
op
den
duur
namelijk
ƒ
47.5.
-
per
jaar
.
Een
overdracht
van
1
juli
1651
door
de
weduwe
van
de
zoon
Dirck
Claesz
,
die
ook
verver
was
geweest
,
noemt
de
rente
van
ƒ
54
.-,
nu
ƒ
47.5
.-,
en
het
testament
nog
.
Een
volgende
overdracht
aan
Jan
van
Grol
bleef
niet
bewaard
.
Adriaan
Langereis
,
die
het
huis
door
vererving
in
bezit
kreeg
,
was
een
wanbetaler
.
Andere
schuldeisers
lieten
dit
huis
na
zijn
vertrek
naar
Lissabon
bij
executie
verkopen
op
30
januari
1717
.
Dionijs
van
Vlierden
-
-
nog
steeds
nebben
we
te
doen
met
een
lakenkoper
-
kocht
het
huis
voor
ƒ
5760
.-.
Van
de
eeuwige
rente
was
niet
gerept
en
toen
hij
tenslotte
op
een
of
andere
wijze
gemaand
werd
,
verkreeg
hij
van
schepenen
fiat
op
zijn
ver
-
zoek
om
een
bedrag
van
de
koopsom
af
te
trekken
.
Zijn
gevraagde
ƒ
1250.
-
werd
echter
verminderd
tot
ƒ
1200
.-
wegens
de
betaling
van
ƒ
47.5
.-
in
plaats
van
ƒ
54
.-.
Reeds
op
28
februari
1719
droeg
Van
Vlierden
het
huis
over
aan
Gerrit
Sweers
,
die
het
blijkens
de
boeken
van
de
Walenkerk
al
in
huur
had
.
Die
betaalde
ƒ
10450
.-+
delast
,
berekend
op
ƒ
1185
.-.
Op
16
september
1766
werd
het
door
zijn
erfgenamen
voor
ƒ
9090
.-
+
ƒ
1350.
-
last
aan
Elisabeth
Buymers
,
weduwe
Gerrit
Meysart
,
overgedragen
.
Dit
-
maal
deed
men
gewichtiger
over
die
last
,
want
Elisabeth
verklaarde
bij
akte
voor
notaris
Rijpland
op
11
september
,
dat
zij
de
verkopers
daarvan
ont
-
lastte
.
Op
17
mei
1774
werd
4/5
door
haar
zoon
Gerrit
van
de
andere
erfge
-
namen
overgenomen
voor
ƒ
8800
.-
met
de
volledige
last
van
ƒ
1350
.-.
Op
15
juli
1803
droeg
deze
het
voor
ƒ
3200
.-
en
ƒ
1175
.-
last
over
aan
Jan
Hen
-
drik
Rumpt
.
Uit
de
Waalse
archieven
blijkt
van
allerlei
over
de
inning
van
de
rente
.
In
de
19e
eeuw
wordt
de
behanger
Hendrik
Bangert
eigenaar
.
In
het
dossier
over
het
huis
,
dat
hier
nog
steeds
Het
Swarte
Laken
wordt
genoemd
,
vin
-
den
we
hem
in
1813
met
een
hypotheekvermeid
,
in
1844
Johan
Frederik
Bangert
en
op
25
februari
1888
Wolf
Andries
Cune
.
Die
zal
eindelijk
de
stoute
schoenen
aantrekken
.
Op
18
december
1901
wordt
in
de
vergadering
van
de
diakenen
zijn
ver
-
zoek
om
aflossing
van
de
rente
ter
sprake
gebracht
.
Op
24
januari
1902
wordt
de
penningmeester
of
trésorier
-
alles
gebeurd
dan
nog
in
het
Frans
-
-
J.J
.
de
Waal
gemachtigd
daartoe
en
op
5
maart
wordt
de
afkoopsom
in
de
vergadering
vermeld
als
belegd
te
zijn
op
het
grootboek
met
ƒ
925
.-.
Maar
niet
iedereen
dacht
er
zo
licht
over
.
W
.
van
Wijk
,
diaken
van
quartier
1
,
had
er
zich
hevig
tegen
verzet
en
de
trésorier
schrijft
op
28
oktober
1902
:
'
Ik
moet
erkennen
na
de
lezing
van
het
afschrift
van
bedoelde
acte
mij
wel
wat
eng
te
gevoelen
.
'
Dat
sloeg
op
een
passage
in
de
schepenenbrief
van
27
september
1603
,
dat
men
de
rente
'
tot
geenen
tijde
sal
mogen
aflossen
'.
Blijkbaar
had
niemand
in
de
diaconie
er
aan
gedacht
om
de
familie
Six
te
raadplegen
.
Zelfs
de
inschrijving
op
het
grootboek
in
nu
verdwenen
.
Het
huis
staat
er
nog
,
weliswaar
in
zeer
verwaarloosde
en
verbouwde
toestand
,
maar
het
is
in
wezen
toch
nog
het
pand
,
dat
bestemd
was
om
uit
de
op
-
brengst
eeuwig
de
herinnering
aan
de
sterfdag
van
Alix
de
Lattre
vast
te
houden
.
I.H.v.E
.
31