Tekstweergave van GA-1939_MB026_15033

Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
Febr. 1939 AMSTELODAMUM voor de positie van zijn vader, den kruier. Deze heeft intusschen zijn beroep vaarwel gezegd, om de carrière van zijn zoon niet inden weg te staan. De zoon maakt telkens schulden, die dan door zijn vader betaald worden en hem zelfs ruïneeren, waardoor hij verplicht is zijn oude beroep weer ter hand te nemen. De onwaardige zoon maakt zich ook aan fraudes schuldig en het einde is echt-dramatisch, als in het laatste bedrijf Martijn de Kruier onder een vrachtje bezwijkt. Driessens had, bij al zijn talent, wel eens te veel dezelfde gestes. Als hij een slechte tijding ontving, ontdeed hij zich bijv. in opperste wanhoop van zijn das en zijn hals - boord (waarvan men de wijdte op ten minste 19 a2O inches mocht taxeeren.) it deed echter, zooals gezegd, aan zijn voortreffelijk spel niets af. In deze drama’s was gewoonlijk Mevrouw van Kerkhoven Jonckers zijn trouwe tegenspeelster; een uitmuntende tragédienne, die zich waardig bij de talenten van den artist Victor Driessens aanpastte. Een tijd lang werd onder andere ook een operette gespeeld; „De Groothertogin van Gerolstein”, waarin Driessens de rol van Generaal Bum speelde en mevrouw Ver - straeten de titelrol vervulde. Desiré Corijn was de recruut en Prins Paul werd dooi - den heer Henri Moriën weergegeven. In deze operette zal de Groothertogin van het miniatuur Groothertogdommetje een revue houden over haar klein legertje, aan welks hoofd Generaal Bum staat en dat ten strijde moet trekken tegen den vijand. Uit de gedragingen van de Groothertogin blijkt echter dat haar aandacht minder uitgaat naar de oorlogs-strategie van den Generaal of naar de uitrusting van haar legertje, dan wel naar knapuitziende mannen onder de soldaten. Een bevalt haar bij uitstek. , Zij laat dezen, een recruut, naar voren komen, en bevordert hem terstond tot korpo - raal, al spoedig tot sergeant en voordat hij ten strijde moet trekken zelfs tot generaal. Zij vertrouwt hem de sabel toe, die haar vader met roem gevoerd heeft en degradeert generaal Bum. Alles is natuurlijk fantasie; men moet zich niet afvragen of zoo iets werkelijk gebeurd kan zijn. Hoofdzaak is thans dat de toeschouwers zich indertijd blijkbaar goed vermaakt hebben, ook dank zij de weliswaar niet zeer hoogstaande, maar aardige en vroolijke muziek. Menig deuntje leeft nog voort inde herinnering der tijdgenooten, zooals: „Hier is de sabel van Papaatje” „Gebruik hem voor het Vaderland”. Vervolgens de melodie door de Groothertogin gezongen, die haar uitverkorene door een derde de betuigingen van haar liefde en trouw laat overbrengen, en wel. „Zeg hem dan, dat ik hem bemin”, „Zeg, hem dan, dat hij mij kan vertrouwen” enz. en niet minder de coupletten die Prins Paul (Henri Moriën) uiteen krantje voorleest. Prins Paul dingt naar de hand van de Groothertogin, doch heeft geen kans gezien den hartstocht van Haar Doorluchtige Hoogheid voor den recruut te verminderen: ~En toch, Prins Paul, keer naar je landje” „Want jij komt hier toch nooit terecht!” „Na wat je van mij zegt” (2 X bis) „Als dat staat ineen Hollandsch krantje”. Later zag ik deze vroolijke operette nog in Parijs en het: „Voila ce que I’on dit de moi, (2 X bis) Dans un journal de Hollande!” klinkt nog na in mijn ooren! J. P. Nord Thomson. 33