Tekstweergave van GA-1939_MB026_15032
Deze tekst is automatisch getranscribeerd en kan fouten bevatten.
AMSTELODAMUM
Febr.
1939
kon
loopen
en
ineen
stoel
gedragen
werd,
maar
dit
belette
hem
niet
nog
plant
-
kundige
demonstraties
inden
Hortus
te
geven.
Op
bijna
93-jarigen
leeftijd
overleed
hij
in
1731.
Men
ziet
hoe
wonderlijk
de
schrijver
met
zijn
figuren
en
met
de
historie
omspringt,
welke
onmogelijke
avonturen
hij
hen
laat
beleven
en
hoe
kwistig
hij
gebruik
maakt
van
de
griezelornamenten,
waarover
de
romantiek
in
zoo
ruime
mate
beschikte.
De
groote
bewondering,
die
hij
ongetwijfeld
voor
zijn
hoofdpersonen
koestert,
doet
hem
de
waarschijnlijkheid
uit
het
oog
verliezen.
Vaak
krijgt
men
den
indruk,
dat
al
wat
hij
over
Holland
iveet,
er
te
pas
of
te
onpas
bijgesleept
wordt.
Zooals
hij
zelf
ineen
nawoord
zegt,
wil
hij
in
Ruysch
de
geduldig
speurende
wetenschap
teekenen,
de
anatomie
zelve,
in
De
Ruyter
de
ontstuimigheid
van
de
Hollandsche
kracht
ter
zee.
Hij
weet
heel
goed,
dat
hij
bij
de
schildering
van
Rachel
Ruysch
afgeweken
is
van
de
nuchtere
werkelijkheid,
die
Houbraken
over
haar
vertelt,
maar
in
haar
wil
hij
de
mélancolie
paisible
en
de
liefde
voor
bloemen,
volgens
hem
de
Hollandsche
meisjes
zoo
eigen,
weergeven.
Van
de
beide
fantasiefiguren
moet
Castelneau
het
type
vaneen
losbol
voorstellen,
die
in
boetedoening
eindigt.
Sarah,
pauvre
enfant,
n’aura
agité
ses
ailes
d’anges
au
dessus
de
toutes
ces
têtes
que
pour
tomber
comme
Icare,
n’ayant
calculé
ni
ses
forces,
ni
son
amour.
Bertha
Wolterson,
AMSTERDAMSCHE
TOONEELHERINNERIAGEN
V.
Het
Salon
des
Variétés.
Victor
Driessens.
Het
is
mij
niet
bekend
wat
de
oorzaak
is
geweest,
dat
het
volgende
seizoen
de
zaal
inde
Amstelstraat
voor
een
gedeelte
iedere
week
ter
bespeling
aan
de
directie
van
Victor
Driessens
uit
Antwerpen
werd
afgestaan
en
hoe
het
kwam,
dat
zij
voor
het
resteerende
gedeelte
door
het
ensemble
onder
de
directie
van
Boas
en
Judels
zelf
werd
bespeeld.
Waarschijnlijk
achtte
de
directie
Boas
en
Judels
het
voordeeliger
haar
gezelschap
inde
provincie
te
doen
optreden.
In
ieder
geval:
beide
directies
stelden
het
publiek
in
staat
van
voorstellingen
te
genieten
die
op
een
hoog
artistiek
peil
stonden.
Het
ensemble
van
Victor
Driessens
bestond
behalve
uit
den
directeur
zelf,
die
een
subliem
tooneelspeler
was,
uit
mej.
Elisa
Driessens,
zijn
dochter,
den
heer
en
mevr.
van
Straeten-Laquet,
mej.
van
Straeten,
hunne
dochter,
den
heer
en
mevr.
Kerk
-
hoven
—Jonckers,
de
ouders
van
den
heer
K.,
die
thans
deel
uitmaakt
van
het
Gezelschap
~De
Schakel”,
den
heer
van
Doezelaer
en
anderen.
De
stukken
bestonden
meerendeels
uit
sterk-aangezette
familiedrama’s,
inden
geest
van
die
welke
in
latere
jaren
door
Henri
Bernstein
zijn
geschreven,
met
krachtige,
soms
al
te
krachtige
scènes
a
faire.
Victor
Driessens
was
een
meester
en
de
rollen
als
Martijn
de
Kruier,
de
Koopman
van
Antwerpen,
Fiamina
enz.
gaven
hem
gelegenheid
zich
als
een
Vlaamsche
kunste
-
naar
van
den
eersten
rang
te
doen
kennen.
Jammer
dat
deze
tooneelspeler
zulk
een
zwaar
lichaam
had,
zoodat
hij
zijn
talenten
slechts
tot
één
genre
kon
uitstrekken.
Het
drama
Martijn
de
Kruier
was
inderdaad
een
meesterstuk
van
actie.
De
inhoud
was
de
volgende:
Een
eenvoudige
kruiersbaas
heeft
slechts
één
levensdoel
nl.
door
noesten
arbeid
zooveel
te
verdienen,
dat
hij
zijn
eenigen
zoon,
volgens
zijn
inzichten,
zoo
gelukkig
mogelijk
kan
maken
en
een
hooge
carrière
kan
doen
verwerven.
Hij
wil
niet
dat
zijn
zoon
zich
zoo
behoeft
uitte
sloven
als
hij
zelf
verplicht
was
zijn
geheele
leven
te
doen.
Daartoe
spaart
hij,
daarvoor
getroost
hij
zich
allerlei
persoonlijke
opofferingen.
De
zoon
bereikt
inderdaad
zijn
doel
en
de
vader
verbeeldt
zich
een
gelukkig
man
te
zijn
en
te
zullen
blijven.
Maar
helaas!
dat
geluk
is
hem
niet
lang
beschoren.
Roerend
is
de
vadertrots
waarmee
de
eenvoudige
man
inde
studiejaren
van
zijn
zoon
over
dezen
spreekt.
De
zoon
echter
vertoont
een
minder
goed
karakter
en
schaamt
zich
daarbij
ook
32